Een kwartier geleden heb ik contact gehad met Badr uit Iran. Naar zijn zeggen heeft hij het Amerikaanse bombardement in de woestijn zonder kleerscheuren overleefd. Hij schokte nog na tijdens ons gesprek.

Ik heb aan Badr de volgende vragen gesteld.

Had u erop gerekend dat uw woestijn zou worden gebombardeerd?

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Ik maak eruit op dat hij zijn woorden nauwkeurig zal kiezen.

“Ze hebben ons in het zand laten bijten. Geen levend wezen in de woestenij had hierop gerekend. Natuurlijk zijn we wel wat gewend hier in de hitte en de kou, maar dit was erger dan een zandstorm.”

Voordat ik hem het volgende gevraagd had, was hij begonnen aan een monoloog die ik met geen mogelijkheid meer kon onderbreken.

“Ik wist dekking te zoeken in het woestijnzand, waardoor ik enkele brandwonden heb opgelopen, maar verder gaat het goed met mij. Ik denk trouwens niet dat de Iraniërs echt hadden gerekend op die bommenregen, wel heb ik gezien dat ze nog net op tijd een paar oases verderop zijn gaan schuilen. Maar nu een vraag aan u, mijnheer Vellekoop, begrijpt u wat er aan de hand is?”

Terwijl ik een teug adem neem om van wal te steken, is hij alweer verder met zijn verhaal. Zijn vraag bleek retorisch te zijn.

“Ik zag vanuit mijn duinpan rookpluimen opstijgen en hoorde bommen inslaan. Wat ik in werkelijkheid zag was een moordpartij, waarbij mensen weer bezig waren anderen te vermoorden, ik geloof dat dit de laatste eeuwen wel meer gebeurt. Ook hier in deze woestijn, herinner je je nog de slachtpartij tussen Iran en Irak? Toen heb ik meer onder het zand geleefd dan erboven.”

“Volgens mij hebben jullie wel meer last van dergelijke aanvallen van krankzinnigheid. En om een antwoord op mijn eigen vraag te geven die u nog niet beantwoord heeft, ik begrijp niet wat er aan de hand is. Wij, hier in de woestenij, moeten af en toe elkaar opeten om in leven te blijven, maar jullie roeien elkaar uit met een ander doel. Ik heb weleens een slang horen sissen dat het bij jullie om macht gaat. De een wil de ander de baas zijn. Ik geloof dat de Amerikanen de Iraniërs een lesje willen leren in gehoorzaamheid. Ze hebben niet geluisterd door aan de gang te gaan met de ontwikkeling van atoombommen. En dat mogen slechts een paar landen, waaronder Frankrijk, Rusland, China en Engeland geloof ik. De rest moet zich koest houden en zand happen.”

“Zoals ik al zei, heer Vellekoop, wij doden elkaar alleen om eten te hebben in slechte tijden en jullie doen dat uitsluitend voor meer macht. Ik ben benieuwd hoe dat smaakt. Ik weet trouwens dat jullie ooit hebben afgesproken als vorm van beschaving elkaar niet meer op te zullen eten. Jullie zijn gestopt met kannibalisme, mogen elkaar nog wel vermoorden, maar dan moet het wel oorlog heten of een conflict oplossen.”

“Dan schijn je ook nog een keer onderscheid te hebben tussen landen die oorlog mogen voeren en andere die dat niet mogen. Volgens mijn laatste inzichten mogen Israël en de VS wel oorlog voeren en Iran niet. Dat komt omdat Israël zich bedreigd voelt door een land met kernwapens in het Midden-Oosten. Iran hoort geloof ik niet bij de club van westerse intimi en dan moet je gehoorzamen, he. Trouwens Trump mag zonder toestemming van wie dan ook oorlogvoeren. Hij schijnt de baas te zijn van de wereld en niemand hoeft hem toestemming te geven om te mogen moorden. Trouwens hij is democratisch gekozen, dus door het volk, dan is het ook goed. Dictators, dus mensen die niet zijn gekozen via democratische verkiezingen, mogen ook weer minder.”

“Wat ik dan weer niet begrijp is dat de machtigste man van de wereld met een bombardement moet bewijzen dat hij nog steeds de baas is. Dat weet iedereen op aarde toch al?”

“Nu ik je dan toch aan de lijn heb, moet mij nog iets van het hart. Iets waar ik al jaren lang over heb gemediteerd en gebeden, net als mijn soortgenoten. Jullie oorlogen worden nooit in de praktijk gevoerd door jullie leiders. Zij sturen er steeds hun hulpjes, de bevolking op af, zelf blijven ze steeds buiten schot in hun atoomvrije bunkers en schuilkelders. Hoe krijgen ze dat voor elkaar? Zijn jullie mensen dan echt zo dom dat jullie iedere keer weer in dat zelfde spelletje trappen?”

“Misschien, snap ik het een beetje. De meeste van jullie leiders zijn te oud of te slap voor een knokpartijtje van man tot man en daarom neemt de bevolking die taak massaal over uit medelijden met de oudjes. Ze worden suf geïndoctrineerd door de massamedia en beginnen dan te geloven in hun eigen sneuvelbereidheid. Ik geloof dat dit woord trouwens is bedacht door Nederlandse parlementsleden die zelf nog nooit een oorlog aan den lijve hebben ondervonden. Vellekoop, jij bent toch ook Nederlander?”

“Hmm!”, kan ik nog net antwoorden.

“Weet je, wij vechten met elkaar tot de dood erop volgt, wij zijn dapper en weten dat we vechten voor de overleving van de Bidsprinkhaan als soort. Jullie laten je gek maken en vermoorden elkaar vervolgens zonder dat je later nog de reden ervan kent. Ik heb altijd gedacht dat mensen een hoog IQ hadden, maar dit is toch domheid van de bovenste plank?”

“Is er dan nooit iemand bij jullie die zo slim is om te zeggen dat ze voortaan alleen nog als bidsprinkhaan met elkaar willen omgaan en dat de leiders een potje met elkaar moeten vechten?”

Rob Vellekoop, 22 juni 2025