Een bericht van Fred Teunissen

Aangekomen op de Haagse Koekamp, waar de circa 5000 demonstranten zich verzamelen, staat mij een verrassing te wachten. Overal rode vlaggen, soms met hamer-en sikkelsymbolen en ook talrijke militante pro Palestina groepen. Daartussen, wat verloren, een enkele ’traditionele’ (en dan meestal wat oudere) vredesdemonstranten. Niet het beeld dat ik tevoren verwacht had aan te treffen.

Ik krijg even het benauwde gevoel dat ik terug ben in mijn eigen rode verleden. In de jaren ’70 van de vorige eeuw organiseerden we ook zulke optochten, met ‘blokken’ in de demo van specifieke zeer linksgezinde en leuzen scanderende gelijkgestemden. Ik voel er niet veel voor om hier in mij eigen voorgeschiedenis te gaan rondlopen. Ga ik hier wel aan meedoen?

Als ik van de schrik bekomen ben, zie ik ook het positieve in van dit samengestroomde bonte gezelschap. De zeer aanwezige communistische organisaties bestaan overwegend uit heel jonge mensen. Niet uit zestigplussers. En er zijn delegaties uit allerlei Europese en Afrikaanse landen, de laatsten getooid in uitbundige kleuren. Bovendien: we zijn allemaal voor vrede en tegen de NAVO. Dat is de common ground.

Toch blijf ik het bizar vinden dat ik vandaag deelneem aan de ‘linkse’ demo tegen de NAVO-top en komende dinsdag of woensdag aan de ‘algemene’. De linksen willen de FVD er niet bij hebben, als ik het goed begrepen heb. Wat ik onacceptabel vind. Voor de vrede zijn is niet links of rechts. Die politieke scheidslijnen zijn achterhaald en in het zicht van een derde wereldoorlog slaan ze al helemaal nergens meer op.

Ik verlang naar de dag dat ik mee kan lopen in een demo voor de vrede en tegen de NAVO te midden van een woud van vredesvlaggen, rode vlaggen, Palestijnse en andere nationale vlaggen en FVD-vlaggen. Eendrachtig voor de vrede. En dan een beetje kalmer, serener zelfs, als het aan mij ligt.
Hoe lang gaat dat nog duren?

Hieronder wat beelden van vandaag.

Dit artikel verscheen ook in Transitieweb.nl