Een bericht van Fred Teunissen
Tja, daar sta je dan op het Malieveld ten tijde van de NAVO-top. Met ergens tussen de honderd en tweehonderd deelnemers aan het protest. Confronterend. En dat is zacht uitgedrukt.
Af en toe valt er wat motregen. Door de harde wind voelt het al gauw herfstig koud aan. Het regent ook excuses:
* het is vandaag een werkdag
* het Malieveld heeft een slechte naam door politiegeweld tijdens coronaprotesten
* een merkwaardige stroomstoring frustreert het treinverkeer tussen Amsterdam en den Haag
* de politie houdt sommige demonstranten die op weg zijn naar de manifestatie staande en vraagt ze naar hun ID, waarna ze overigens wel weer verder kunnen
* mensen zijn demonstratiemoe, we hadden pas nog de grote Gaza-demonstraties
* niet alle toegangswegen naar de stad zijn open
Basisbeweging
De organisatoren van deze manifestatie zijn mij sympathiek. Ze willen een brede beweging, die niemand uitsluit om politieke kleur of achtergrond. Via diverse alternatieve mediaplatforms hebben ze hun oproep om tijdens deze NAVO-top naar het Malieveld te komen tot ‘het volk’ gericht.
Maar het is duidelijk dat deze aanpak niet werkt.
Een brede beweging moet zijn wortels hebben in de basis van de samenleving. Je ziet dat bijvoorbeeld in Duitsland met de maandagse verzetswandelingen in jaloersmakend veel dorpen en steden.
Ander voorbeeld: tijdens de demonstratie van ‘links tegen de NAVO’ afgelopen zondag, ook in Den Haag, sprak ik kort met iemand die een bord met ‘Tilburg’ omhooghield. Hij was daar namens een samenwerkingsverband van lokale vredesgroepen in Breda en Tilburg. Dat is naar mijn idee de weg. In zulke lokale groepen kunnen ‘linkse’ en ‘rechtse’ activisten in de praktijk samen optrekken rond thema’s die links en rechts overstijgen.
Wat dat laatste betreft: zowel vandaag als afgelopen zondag miste ik voldoende nadruk op de kans dat de actieve dienstplicht weer zal worden ingevoerd. Dat is een onderwerp dat heel veel mensen op de been kan brengen.
Ik vond dit punt eigenlijk alleen heel duidelijk terug in een flyer van DIDF, de vereniging van arbeiders van Turkse afkomst in Nederland. Ik heb zondag een tijdje achter hun spandoek meegelopen. Bij hun benadering voelde ik me in die hectische demo nog het meeste ’thuis’.
2 Responses
pacifisten van de oude stempel moeten zichzelf inderdaad heruitvinden
protesten door in een mars de straat op te gaan maken allang geen indruk meer
in politieke kringen hebben pacifisten ook de moed opgegeven
er is geen enkele partij die begrijpt dat vrede niet met wapens afgedwongen wordt
de wapenindustrie wordt gezien als diplomatieke manier om de bevolking te beschermen
het kapitalisme viert hoogtij en niemand weet hoe het anders moet
idealisme is een soort grap geworden cynisme komt hiervoor in de plaats
niemand kan eraan ontsnappen
daarom is het belangrijk om vanaf de directe omgeving te kijken wat je nog wel zou kunnen doen
vrede in het klein
help je buren en zoek contacten in nabije omgeving
kijk elkaar in de ogen en vergeet al die technische hoogstandjes en verhalen van politici schrijvers journalisten en andere pseudo-intellectuelen
die alleen maar zorgen voor kortstondige kicks en het gevoel van geen verantwoordelijkheid hoeven nemen
Ja, dat klopt. Wij waren de stad uitgevlucht anders hadden we ook gedemonstreerd en al mijn vrienden zijn tegen de NATO en vinden de NATO een griezelige oorlogszuchtige organisatie en toch waren ze ook niet op het Malieveld. Je moet om demonstreren verdwijnt worden toch niet gehoord we vluchten lieve na het platteland of naar een ander land