We zijn slaapwandelaars schuifelend op zoek naar de deuropening. Als we die gevonden hebben, hopen we te weten waar we zijn. Dat is het zoeken naar bewustzijn. Daarom willen we ook zo graag weten waar we zijn, wie we zijn en waarom we hier zijn. Bewustzijn is echter zoveel meer dan weten of zien of voelen of bespeuren.
Bewust zijn gaat een trede dieper. Het is het doorleefd hebben. Je ziet geen dieren, vogels, insecten, planten en bomen, maar je bent je bewust van hun aanwezigheid. Je wordt je bewust van de energie die zij uitstralen. Je komt op hun frequentie. Net zo goed als dat we elkaar alleen dan kunnen begrijpen als we op dezelfde golflengte zijn afgestemd. Als we op dezelfde golflengte zitten kunnen we elkaar niet alleen horen en zien, maar kunnen we ons ook van elkaar bewust worden! Dat gaat heel diep.
Ik zal nooit vergeten dat ik tijdens de uitvaart een bolletje energie zag dat zich voortbewoog rond de kist van de overledene. Dat is voor mij, wat en wie we zijn. Bolletjes energie die gedaantes aannemen. Op aarde maken de energiebolletjes gebruik van een lichaam om te ervaren, want daarvoor zijn we hier en dolen rond. Ik was alleen in staat dit bolletje energie waar te nemen doordat ik even op dezelfde golflengte zat als de overledene.
Alle ervaringen, zowel de positieve als de negatieve, vertellen ons wie we zijn. En dat helpt ons te weten te komen waarom en waarvoor we gekozen hebben om een aantal decennia over de aardkloot rond te lopen. Want per slot van rekening zijn we in de kern spirituele wezens, om het in mijn woorden te zeggen: bolletjes energie. Tijdelijk hebben we de gedaante aangenomen van mensen.
Maar wat komen we hier nu eigenlijk doen? Een beetje carrière maken, kennis opdoen, veel geld verdienen of juist in armoede leven, praten met andere mensen of iets anders fysiek beleven?
Dat is onze gemeenschappelijke zoektocht. Vinden wat we ons voorgenomen hebben hier te ervaren en dat dan te doen. Dat is de geheimzinnige drijfveer die ons voortstuwt, vaak zonder dat we het weten.
Bashar, via Allan. raadt ons aan de positieve ervaringen als leidraad voor de zoektocht te gebruiken.
Ik doe dat in mijn boek ‘Vrede begint bij jou’ via negatieve ervaringen die we dag in dag uit opdoen.
Bij die gemeenschappelijke ontdekkingsreis van de fysieke mens staat voor mij een ding als een paal boven water. Dat is dat de wil allesbepalend is. Als we erachter komen dat we iets werkelijk kunnen ontdekken als we dat willen dan gebeurt dit namelijk ook. Dus we moeten er BEWUST voor kiezen. Volledig zonder voorbehoud.
Wij zijn de dirigenten in ons eigen orkest, en wij maken de dienst uit over onze belevingen en gevoelens. Niemand kan dat voor ons doen.
Toch lijken we soms zo hulpeloos. Alsof we de weg kwijt zijn. En dat zijn we dan ook als we vergeten dat we tot veel meer in staat zijn dan ons zo vaak verteld wordt. Samen met de Wil kunnen we alle problemen die we met onszelf hebben oplossen.
We hoeven slechts een vraag voortdurend aan onszelf te stellen: Wat wil ik nu echt?
Open je eenmaal die deur, dan zal je daarachter het antwoord op de vraag ontdekken: waarom je je gedraagt op een bepaalde manier of waardoor je je slecht voelt.
Overigens kan je met die vraag ook je partner of relaties op weg helpen antwoorden te vinden voor hun gedrag!
Met andere woorden steeds komen we weer terug bij onszelf. En dat geldt zeker voor vrede, die we voortdurend lijken te zoeken bij anderen, buiten onszelf. Waarom?
Ik denk dat we langzaam maar zeker zijn gaan geloven dat vrede afhangt van degenen die we de macht hebben gegeven ons te besturen. We zijn gaan denken dat we zelf niet meer in staat zijn daarvoor te zorgen.
En dat terwijl, volgens mij, de enige plek waar innerlijke vrede bereikt kan worden juist ligt in ons eigen hart is. Dat is een gevoel dat niemand ons kan opleggen of meegeven, laat staan schenken. Dat gevoel moet geboren worden in je eigen hart. Het is uitsluitend jouw gevoel, dat niemand voor je kan voelen of oproepen. Zet je ervoor open en je zult het voelen: innerlijke vrede.
Rob Vellekoop, 6 oktober 2025
One response
Het is en blijft opmerkelijk hoe slecht de grote meerderheid in dit land kan omgaan met positivisme of optimisme. Als het niet rampzalig slecht en dramatisch is, snapt men het kennelijk niet. Wow! Dat systeem moet dan doorgaan voor beschaving of vrije en zogenaamd democratische rechtsstaat? Het meest opmerkelijke is het gemak waarmee het allemaal alsmaar blijft doorgaan zonder enige bedenking of zo …