Toen ik dit voornemen las, schoot ik in de lach. Niet omdat ik het voorstel belachelijk vond, maar wel komisch.

Ik zal nooit vergeten dat ik ergens begin tachtiger jaren een personal computer op mijn bureau kreeg met de opdracht kijk eens wat we ermee kunnen doen. Gefascineerd stortte ik me op het grote apparaat dat diskettes gebruikte die zo groot als je hand waren.

In die tijd was je meer discjockey dan programmeur, want het interne werkgeheugen was zo klein dat er steeds vanaf de disc ingelezen moest worden. Dit voordat je verder kon. Desondanks wist ik de tijd die we normaal spendeerden aan geschreven handwerk tot een minimum terug te brengen. Het leverde al met al een enorme tijdsbesparing op.

We waren wild enthousiast. Eindelijk zouden we met zijn allen minder hoeven te werken voor hetzelfde salaris. Dat dachten we tenminste.

Sindsdien zijn de processoren in de computers alleen maar sneller geworden, zodanig dat wij nu opgejaagd worden als wild om met de juiste input voor deze apparaten te komen. In plaats van minder en rustiger, zijn we meer en sneller gaan werken. We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen, maar alles zijn we ook sneller gaan doen.

Vandaar dat 1 minuut rust niet zo gemakkelijk meer te nemen is. We hebben zo ontzettend veel te doen en zo verschrikkelijk veel prikkels na te jagen, dat we omkomen in de activiteiten.

Des te waardevoller is 1 minuut van totale rust met de focus op niets.

Ik zou zeggen probeer het eens en schrijf je ervaring op.