Toen ik vanmiddag een wandeling maakte door de zon, over een bijna doodstille weg door de velden en bossen, vroeg ik me af of ik rustig was. Vredig. Had ik innerlijke rust?

Maar natuurlijk, dacht ik, als ik dat wil!

Want daar komt het op aan. Wat wil ik, wat wil jij?
Willen we innerlijke vrede, of vinden we dat we daarvoor geen tijd of misschien daarin geen zin hebben.

Dat moeten we eerst voor onszelf duidelijk krijgen.

Terwijl het zonnetje mijn gezicht aangenaam verwarmde en er ook nog eens een zacht briesje stond, dacht ik: dat is gemakkelijk. Onder dergelijke omstandigheden zal toch iedereen rustig en vredig rondlopen?

Toch is dat niet zo. Pas nadat we beslist hebben dat we vredig in ons hoofd zijn, heerst er vrede. En geen seconde eerder. Voor die tijd zijn we bezig met van alles rondom ons. Met het verleden en met de toekomst. Met wat we straks gaan eten, of de auto morgen nog start of we volgend jaar meer geld kunnen verdienen. Enzovoort.

Voordat we vrede in ons hoofd hebben, moeten al die gedachten gestopt worden. En de enige die dat kan doen zijn we zelf. Toegegeven dit vergt wat oefening, maar wij zijn de enigen die dit kunnen doen.

Meestal lopen de gedachten als gekken door ons hoofd en springen we van de ene naar de andere. Gelukkig kunnen we ze allemaal uitzetten. Eerst moet echter de wil daarvoor aanwezig zijn om dat te doen. Dat is niet zo eenvoudig. Want veel gedachten hebben we niet zo maar. Vaak zijn ze bedoeld om ons een gevoel van controle over de omstandigheden te geven. Of om onszelf gerust te stellen. Er niet aan denken, staat gelijk aan het vergeten. Dat mag niet, als we grip op ons leven willen houden, vinden we vaak!

Als we zo ver zijn de (meeste) gedachten uit te schakelen, dan is er opeens een zee van ruimte met NIETS. Alleen het moment van hier en nu, op de weg in het zonnetje, blijft over. Dat voelt eindeloos leeg, of juist heel erg gevuld. Afhankelijk van wat jij erbij wil voelen.

Ja, weer afhankelijk van welke waarde jij of ik hieraan WIL geven.

Met andere woorden de vraag ‘Wanneer voelde jij voor het laatst innerlijke vrede’ zou eigenlijk moeten luiden:’Wanneer wilde jij voor het laatst innerlijke vrede voelen?’

Het grappige is dat we dan de focus meteen verleggen van innerlijke vrede naar willen. Want zo simpel is het in de kern. We leiden het gevoelsleven waarvoor we kiezen. We krijgen het gevoel dat we willen!

Ik koos er vanmiddag voor, al was het maar voor tien minuten, om het toen en later uit te zetten en te voelen wat NU met me deed. En ik moet je zeggen het was aangenaam, warm en comfortabel. Ik doe het vanavond weer en ik ga er zoveel mogelijk (?) mee door. Net zoveel als dat ik het mezelf gun.

Wil jij je ervaringen met ons delen? Graag.

Hartelijke groet,

Rob Vellekoop