Een bericht van Mirjam van der Hart*
Gisteren bezocht ik met mijn dochter een gezellige braderie in een naburig dorpje. We wandelen langs de kramen, kochten hier en daar iets leuks en dronken een biertje op het plein. Er was een podium met wat optredens. De zon scheen en het was best gezellig. We hielden het niet heel lang vol. We zijn vertrokken voordat het vervelend werd. Nog voordat we ons uitgewrongen voelden en voordat we ons echt gingen storen aan bepaalde zaken.
Blij met onze beslissing reden we terug naar onze sub-realiteit in ons park hier in Ooltgensplaat. Waar we allebei een huisje bewonen met een grote tuin, vol bomen, bloemen en vogels. Het is onze escape aan de maatschappij, de steden en de grote verwarring die zijn intrede heeft gedaan en de hoofden en harten van veel mensen.
Mijn dochter liet me weten dat ze bezoek zou krijgen van vriendinnen. Ze zouden samen naar het Songfestival gaan kijken. ‘Fijn lieverd, geniet ervan’, zei ik. Even later stond er een buurvrouw in de tuin met gebakjes. ‘Kom je vanavond bij me langs, dan gaan we gezellig naar het songfestival kijken…’, vroeg ze. Maar gezien sommige beelden van vorig jaar, hield ik me liever bij mijn voornemen om daar verre van te blijven.
Maar goed… om 9 uur ’s avonds voelde ik toch wat nieuwsgierigheid. Ik besloot het even aan te zien en opende een livestream op mijn computer. Mij goed bewust van de mogelijkheid van invoegingen. Ik ken de kracht van geestelijk vergif.
Ik opende mijn derde oog en mijn hart en ging er eens even goed voor zitten. Jullie moeten weten dat ik behoorlijk wereldvreemd aan het worden ben. Ik heb werkelijk geen idee wat zich allemaal afspeelt rond het songfestival. Welke artiesten meedoen en hoe de muziek klinkt… echt… het gaat allemaal aan me voorbij. Maar goed… het hele gebeuren ging van start en ik keek. Een tijdje… Misschien haalde ik net tien minuten.
Wat ik nu ga beschrijven is mijn persoonlijke waarneming. Mijn perceptie. Vanuit mijn aanvliegroute observeerde ik wat er gebeurde. Het meest opvallende was de reactie in mijn lichaam. Er stond een vrouw met zwart haar te zingen. Of was het een man? Geen idee eigenlijk. De lichtshow op de achtergrond was met veel zwart en fel rode strepen. De dansers om haar/hem heen maakten robotachtige bewegingen. De muziek vond ik tergend lelijk. Maar het meest bizarre was dat het mij terug bracht naar een Ayahuasca-trip.
Vorig jaar heb ik tijdens een ceremonie een ervaring gehad die diepe indruk op me heeft gemaakt. Ik belandde tijdens die innerlijke reis in een zielloze archontische wereld, waar het zo afschuwelijk en tergend was dat het voor een bezield mens niet/nauwelijks valt te verdragen. Een soort hellewereld, waar liefde totaal ontbrak. Metaalachtig. Veel rood en zwart. Koud en sinister. Een omgeving waar geen licht meer is. Totaal overgeleverd aan zielloos, bronloos duister.
Ik lag op een matras en kon geen vin verroeren. Ik kon niet roepen, niet vragen om hulp. Als verlamd werd ik gedwongen te kijken. Ik deed mijn ogen open om eraan te ontsnappen, maar dat hielp niet. Innerlijk begon ik te schreeuwen… ‘haal me hier weg!!’. Er was een stem… de stem van de Moeder. Ze wees me op het bestaan van deze dingen, om me te waarschuwen en te leren. ‘Mirjam, laat je niet met deze dingen in’. ‘Probeer het ook niet verder te onderzoeken, anders word je er onderdeel van’. ‘Het is gevaarlijk’.
Pas toen ik nadrukkelijk beloofde mijn onderzoek naar het kwaad in deze wereld, de bodem van the rabbit hole, te staken, werd ik weggetrokken uit deze hellewereld.
Gisteravond was het alsof ik weer terug was in deze trip. Op mijn computerscherm, daar op het podium van het Songfestival 2022, keek ik weer recht in diezelfde archontische wereld. Mijn hele systeem ging in alarm. Mijn maag kromp samen en mijn buik deed pijn. Mijn linkerhand bewoog naar de linkerbovenknop op mijn toetsenbord. ESCAPE. Dit is niet geschikt voor mij.
Nu vraag ik me wel af hoe mijn dochter het heeft ervaren. Mijn lieve buurvrouw, die ook zo gevoelig is.
Of misschien mensen hier op mijn tijdlijn, die ook hebben gekeken of het even probeerden. Wat een tijd is dit, mensen. Het duister openbaart zich op volle kracht. Open en bloot. Schaamteloos. En het volk danst er omheen. Murw, verward.. blij met een feestje.
Nu vraag ik me wel af hoe mijn dochter het heeft ervaren. Mijn lieve buurvrouw, die ook zo gevoelig is. Of misschien mensen hier op mijn tijdlijn, die ook hebben gekeken of het even probeerden.
Wat een tijd is dit, mensen. Het duister openbaart zich op volle kracht. Open en bloot. Schaamteloos. En het volk danst er omheen. Murw, verward.. blij met een feestje.
Kom, ik ga maar eens wandelen. Buiten wacht de lente, het prachtige zonnige weer. De bomen en de vogels. Heb het goed lieve mensen, ik hou van jullie.
In liefde, Mirjam
Songfestival keek ik al jaren niet meer. Een grote poppenkast.
Als kind had ik niet verwacht dat de muziekwereld zo in elkaar stak. In de 80’er jaren was het allemaal redelijk onschuldig. Als je de muziek van tegenwoordig hoort, weet je dat het niet klopt. Het heeft niets meer met muziek te maken. Volgens mij begon dit in Auschwitz. Toen daar mensen muziek speelden was de frequentie nog 432 Hz en de mensen voelden zich daar beter onder. Daar is snel een stokje voor gestoken na de tweede wereldoorlpg em de frequentie omgezet naar 440 Hz. Emoto laat goed zien wat er gebeurt als iets niet de juiste positieve frequentie heeft. Dan raak je uit balans en dat is wat ze willen. Blijf in je kracht en geloof in jezelf.
Helemaal waar Mirjam. Het kwaad etaleert zich open en bloot en overal. Zielen zijn hier om dat kwaad te herkennen en onderscheid te maken en vervolgens een keus: wat volg ik, het goede of het kwade? Mensen zitten vol met spirituele nonsens, en lichamelijk en geestelijk gif. En het wordt geslikt als zoete koek. Ik heb aan den lijve ondervonden wat een betablokker met je geest doet. Niet ok. En hoeveel mensen slikken er medicijnen?
Idd… Ook ik heb het 15 minuten uitgehouden… Voelde niet ok… Ik kwam tot rust bij een kook programma 😊
“The great reset” wordt in Nederland een groot succes. Dat komt omdat de stompe horde toch wel TV blijft kijken en niet aflaat om bij de stembus de carrière van een misdadiger te financieren en zijn eigen stem voor vier jaar te begraven. Dit ondanks het feit dat iedereen kan weten dat politici ALLES waar ze zich mee bemoeien in slimme poep veranderen.
Vindt Otto Liliënthal het vliegen uit dan duurt het niet lang of de eerste bommen worden afgeworpen. Komt de televisie in ieders huiskamer dan wordt dit het ultieme propagandamiddel. Oekraïne winnaar van het songfestival. Komt de halfgeleider techniek in ontwikkeling dan moeten we allemaal gechipped worden, het liefst in onze hersens.
Ikzelf was een van de allerlaatsten die zo’n debiel mondkapje wilde dragen. Het gebeurde tijdens het boodschappen doen bij Appie Hein. Begint me daar een viswijf te krijsen “dáár, daar loopt er een zonder masker!”. Nu ga ik al aardig naar de tachtig en ik heb er geen enkele behoefte aan om door het politiegespuis een busje in te worden gesleurd. Dus ook maar zo’n onzinnig mondkapje voorgedaan. Dit voorval heeft iets definitief in mij veranderd: ik ben een overtuigd voorstander van depopulatie geworden. Ik zie al uit naar de herfst…erin met die gifspuit!
Ook de auto -consumers lovechild want vrijheidsmachine- wordt nu met digitale technieken veranderd in slimme poep en de totale controle zal het eerst in uw auto plaats vinden. Koop dus nog een eenvoudig en duurzaam nieuw karretje vóór 6 juli van dit jaar en zeker vóór 2024 want vanaf dat jaar kunt u het ingebouwde totale controle systeem niet meer zelf aan- of uitschakelen.