Bijdrage van Henk Joosen*
Op zaterdag naar de supermarkt. Een hobby is het niet, maar íemand moet het doen.
Bij de ingang was het al lekker druk. Voor me sjokte een man met een BMI om u tegen te zeggen. Een slakkengang was het gevolg.
Laat ik het maar eerlijk zeggen. Ik ben niet goed in sjokken. Zeker niet in winkels. Ik wil er steeds zo snel mogelijk weer uit. Maar als iedereen over rollend materieel beschikt, is inhalen niet altijd even gemakkelijk. Een vastgestelde minimum snelheid, een doordacht parkeerbeleid en bredere gangpaden zouden helpen. Managers, doe er wat mee.
Door de enorme omvang van de BMI-man vergde de inhaalactie bovenmenselijke stuurmanskunst. Die bezit ik niet. De onvermijdelijke vraag hielp gelukkig. Ik mocht er even langs.
De lange boodschappenlijst is altijd op volgorde. Toch duurt het supermarkten bij mij altijd een eeuwigheid. Er is ook zo veel. Duizenden dingen. Ga daar maar eens uit kiezen.
Toen ik eindelijk onderaan de lijst was en precies de juiste zak diepvriesfriet pakte, knalde er een karretje tegen mijn achterste. De BMI-man keek me verlegen aan. Zijn lipgelezen sorry accepteerde ik.
Op weg naar de kassa viel mijn oog op het BMI-wagentje. Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn buik. Nog eens keek ik, van het zijne naar het mijne. Verbaasd was ik! In allebei de karretjes lagen precies dezelfde spullen. Werd ík gek? Of was híj het?
Ik keek de man aan. Hij glimlachte. Verder bleef het stil. Ongemakkelijk besloot ik verder te lopen. Wat moest je daar nou mee?
In het midden van het gangpad stond een stapel pastamachines. Die wilden gekocht worden. Voor de prijs hoefde je het niet te laten. Pak ‘m beet, schreeuwde een bord; voor €45,=! Resoluut zette ik een doos bovenop mijn frietzak.
Wedden dat BMI er ook een pakt. Straks zet ik dat ding gewoon weer terug, beloofde ik mezelf. Wat moet ik met zo’n sliertenmaker?!
Ik telde tot tien en keek zo onopvallend mogelijk over mijn schouder. Een stralende BMI-man stond voor me. Zijn glimlach maakte geluid deze keer: ‘Dank u wel, meneer. Een goed idee. Die heb ik nou nooit durven kopen.’ Hij keek er zo zielsgelukkig bij dat ik die ellendige takkenmachine niet meer durfde terug te zetten.
Met een vuurrood hoofd en een angstaanjagend hoge hartslag haastte ik me de winkel uit. Een historisch moment was het. Mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie in één klap aan diggelen. Leve de impulsaankoop! Maar wat minstens zo erg was. Op de loer lag een wekelijkse pastadag. En drie keer raden wie steeds die slierten gaat draaien. Want ík wilde toch zo’n sliertending!
Henk Joosen
uit de serie Kort en klein
Heb zelf zo’n apparaat aangeschaft, je weet niet wat z ze in pasta stoppen?
Kijk, een bewuste en ook goede beslissing. Dank voor je reactie!