Bijdrage van Henk Joosen*
Nog nooit riep iemand lange naar me. Hoewel ik niet boven een doorsnee mensenmassa uit toren, ben ik nou ook weer niet klein. Wel ben ik dat lang genoeg geweest. Er zijn ergere dingen, maar je kunt klein zijn behoorlijk beu worden. Met dat eeuwige gejen er gratis bij. Ten einde raad heb ik nog flink moeten inpraten op mijn groeihormonen. Dat hielp gelukkig. Misschien dat ik haar ongemak daarom zo goed begreep. En wie kan zo’n klein, oud vrouwtje nou negeren?!
Aan het eind van het gangpad stond ze me op te wachten. Ik had het niet meteen in de gaten. Halverwege bij de koeken hing ik besluiteloos rond. Krakelingen, stroopwafels, boterkoeken. Ik geef het je te doen. Dat is lastig kiezen.
Het duurde haar blijkbaar wat lang allemaal. Ze liep wat gemankeerd op me af. Met rechts kon ze slecht bijbenen. Een jaartje of zeventig gaf ik haar. Boven de zestig schat het lastig blijkt bij navraag vaak. Op de geheide vraag ‘Hoe oud denkt u dat ik ben?’ trek ik er voor de veiligheid altijd liever tien jaar af. Zit je meestal goed.
‘Ach meneer, kunt u me straks misschien even helpen?’ vroeg ze vriendelijk. Ze keek me helder aan. Haar mond trilde een beetje.
‘Ja hoor,’ zei ik. ‘Wat kan ik voor u doen?’
Met een pak altijd goede stroopwafels in mijn mandje sukkelden we naar de koffie. Ze wees naar boven. ‘Mag ik zo’n rood pak, alstublieft?’
Alsof ze het wist. Hoge klusjes strelen mijn ego. Ik hoefde er niet eens voor op mijn tenen te staan. ‘Kijkt u eens,’ zei ik welopgevoed.
Met een tevreden gevoel liep ik weer terug. Krakelingen had ik nu ook wel verdiend.
‘Het is niet echt hard,’ hoorde ik achter me. Mijn nieuwe oude vriendin keek zuinig en kneep in de verpakking.
Terug bij de koffie gaf ik haar een ander pak. Voor de zekerheid bleef ik wat langer staan.
‘Is er echt geen hardere, meneer?’ zuchtte ze. ‘Deze is ook al zo zacht. Voel maar.’
Stond ik hier nou werkelijk in een pak koffie te knijpen? Zes, zeven pakken verder voelde ik pas een kanshebber. Ik knikte bemoedigend. ‘Dit is ‘m, mevrouw. De beste van de wereld.’ Ik kwam er nog mee weg ook.
Even later stuurde mijn lijstje me naar de prei. Ik zag haar al meteen. Waarom kreeg ik het nou benauwd?
Vastberaden kneep ze in een komkommer. Voor wie het nog niet weet; komkommers hebben ook gevoel. Toen ze eindelijk een langwerpig slachtoffer in haar wagentje legde, begaf ze zich naar de tomaten.
Ik hield het voor gezien. Alleen de kassa nog. Dan maar geen groente.
Henk Joosen
uit de serie Kort en klein
Geef als eerste een reactie