Er woedt een verhitte discussie tussen voor- en tegenstanders van het vaccineren van kinderen in de leeftijd van 12 tot 18 jaar. Volgens Minister De Jonge is de injectie met het vaccin zo goed als niet gevaarlijk. De Gezondheidsraad is hierover minder overtuigd terwijl de tegenstanders wijzen op het experimentele mRNA vaccin waarvan op de lange termijn de gevolgen onbekend zijn. Daartussen bevinden zich de ouders en de kinderen, waarvan de laatsten ineens zelf mogen beslissen of ze ‘het prikje’ zullen nemen. Feit is dat kinderen het minst vatbaar voor het virus zijn, dus feitelijk is vaccinatie overbodig.

De heksenjacht op de bevolking, om een zo groot mogelijk deel van hen te vaccineren, gaat koortsachtig door. Het Ministerie van Gezondheid doet dit met een ongekend fanatisme. Na bijna alle leeftijdsgroepen te hebben aangeschreven om ‘hun verantwoordelijkheid’ te nemen focust de demissionaire regering zich nu op onze kinderen. Yvette Rooding doet een oproep.

Yvette Rooding op FB

Ik wist dat de plannen, die we voorzagen, nog erger zouden worden maar ik had nooit kunnen bedenken dat ze de kinderen op deze manier zouden meenemen in hun bizarre plannen.

Mijn liefste Willem zei heel mooi: “We zijn allemaal slachtoffers van een wreed plan, alleen is een groot deel van de mensheid zich daar nog niet van bewust”…

En zo zie en voel ik dat ook.
Wij zijn slachtoffers.
En dan niet als in een ‘slachtofferrol’ maar werkelijk slachtoffers.

De mensheid wordt op dit moment pijn gedaan op emotioneel, fysiek en spiritueel vlak, zonder dat veel mensen dat beseffen.En dat (in mijn ogen) door mensen die beslissingen maken die niks met liefde of zorg voor ons te maken hebben.

Die gedachte, dat het overgrote deel slachtoffer is maar het niet weet, zorgt ervoor dat ik steeds weer vanuit compassie naar mensen kan kijken. Zelfs als zij vanuit allerlei (in mijn ogen) vreemde overwegingen in een rij staan voor een prikkie en zelfs menen dat dit ook oké voor hun kinderen is.

Compassie, omdat ik zie en hoor dat zij dit doen vanuit hun vertrouwen op mensen die dat niet verdienen.

Of omdat zij niet willen en durven zien dat er hier hele slechte dingen gebeuren, omdat dit te heftig om te bevatten is. Omdat zij menen dat zij klaar staan voor hun medemens, wat eigenlijk onwijs lief is. En heel vaak ook omdat zij de hoop hebben dat alles dan weer goed komt.

En begrijp me niet verkeerd, ik ben geen heilige Maria.
Ik voel daarnaast ook al maanden frustratie, machteloosheid en verdriet. Ik wil iedereen redden en soms vanuit woede, maar dat lukt niet.

En dus kies ik er persoonlijk altijd weer voor om terug te keren naar de liefde en compassie voor mijn medemens. Omdat ik weet dat zij deel van mij zijn, net zoals ik deel van hen ben, we zijn één. We zijn allemaal lichtjes ook al zijn velen dat vergeten.

Maar nu met het verhaal rondom de kinderen, merk ik dat mijn hart breekt. Ik voel dat de angst om wat er met hen gaat gebeuren steeds meer bezit van mij neemt en ik wil wel van de hoogste toren schreeuwen “Doe het niet lieve ouders, wacht alsjeblieft”.

Ik schrijf dit stuk voor alle ouders die nog twijfelen in de hoop dat ik hen kan bereiken op deze manier en wellicht tot hen door kan dringen.

Lieve ouders, ik ga niet meer inhoudelijk in op voors en tegens. Want tegenover mijn verhaal heb jij een verhaal en tegenover mijn naam, heb jij een naam.Maar over één ding kunnen wij het toch eens zijn: Niemand weet wat er op de langere termijn gebeurt. Niemand!

Niemand weet of het verkeerd afloopt of dat het allemaal goed afloopt.
Niemand…

Zelfs de fabrikanten zijn onwetende, dat staat zelfs hun websites en dat is logisch want dit is nog niet eerder toegepast op deze manier.<

Het is dus volkomen onduidelijk wat het op de korte en langer termijn gaat doen. Is dat grote vraagteken dan niet genoeg om even te wachten voor je stappen zet, zeker als het om jouw kind gaat?

Jouw kind heeft 0% kans op overlijden door de ziekte maar loopt mogelijkerwijs wel ineens een risico als hij/zij het prikkie krijgt. Daar zijn al wel vele voorbeelden van helaas. Is die reden dan wellicht genoeg om te wachten met wat je in jouw kind laat spuiten?

Ik zou zó graag willen dat je voelt en begrijpt dat alle kritische berichten die ik en anderen gepost hebben, altijd vanuit grote zorg en liefde voor jou en alle mensen zijn geweest, die niet de informatie hadden zoals wij die hadden.

Want het gaat mij niet om strijden.
Ik hou niet van strijd, ik hou van mensen.
Het gaat mij niet om rebelleren.

Ik hou niet van rebelleren, ik hou ervan dat ieder mens zijn eigen afgewogen keuzes maken op basis van alle informatie.

Ik schrijf steeds, omdat ik oprecht bang ben voor wat er nu gebeurt met jou, mijzelf en de wereld. Wat de gevolgen zijn en al helemaal voor alle kinderen die onschuldig vertrouwen op ons, de ouders.

Ik weet niet meer of ik nog iemand bereik met dit bericht, ik hoop het zo!<

Ik kan alleen maar vragen: “wacht lieve ouders, wacht alsjeblieft en kijk het op z’n minst nog even een jaartje aan”. Kijk wat het met de volwassenen doet en beslis dan.
Wat is nu een jaar op het hele leven?

En ik hoop dat ik er ontzettend naast zit, dat ik véél te achterdochtig ben. Maar ‘better safe than sorry’… denk ik dan, zeker als het om je kind gaat.

Ik kan je dan ook eerlijk zeggen dat ik nog nooit zó intens heb gehoopt dat ik ongelijk mag krijgen.
Dan zal ik met liefde en onwijs veel blijdschap openlijk mijn excuses aanbieden aan iedereen die ik wellicht voor niks bang heb gemaakt.

God wat hoop ik dat ik het allemaal verkeerd zie, wat zou dat een opluchting zijn, maar voor nu voel ik dat nog niet, vandaar deze, ietwat wanhopige, oproep…

Vanuit liefde en zorg

Yvette
(Facebook)