Conflicten bestaan zolang de mens over de aardbol rondloopt. Aan de basis van ieder conflict ligt dezelfde reden. De een wil iets van de ander, dat de ander weigert. En het belangrijkste: iedere aanvaring met een ander, is feitelijk er eentje met jezelf. Datzelfde geldt voor oorlogen, de extreemste conflicten tussen mensen.

Conflicten

Al meer dan 20 jaar ben ik bezig met het oplossen of helen van conflicten, irritaties, aanvaringen en dergelijke. Zowel professioneel als privé. Juist omdat ik ervan overtuigd ben (en ook in de praktijk bevestigd heb gekregen), dat werken aan vrede in jezelf heel heilzaam is voor jezelf en ook voor de mensen in je omgeving.

De laatste jaren zat ik in een enorm conflict met mezelf. Ik was woest, razend eigenlijk, op de wereld die de mooiste plek in het heelal kan zijn als we maar vreedzaam met elkaar willen samenleven. En daar ontbreekt het aan. Dat komt omdat we van veel dingen die in onze ogen mis gaan in ons leven, de schuld leggen bij onze omgeving.

Ik nam de wereld dingen kwalijk, waardoor ik zelf ook de mist in ging. Ik legde namelijk de schuld van mijn onvrede buiten mij: bij Rutte, corona, WEF, de geoengineers, enzovoort. Zij waren echter niet meer dan prikkels. Zij raakten mij op mijn gevoelige punt. Zij konden mij kwetsen, omdat dat mijn pijnpunt was.

Dat punt is namelijk de perfecte wereld, die we met elkaar kunnen creëren, maar dit nalaten doordat we al sinds mensenheugenis onvoldoende aan onszelf werken. Ik verachtte de wereld omdat deze er zo’n puinhoop van maakt. De uitbuiting, het misbruik, de onderdrukking, armoede, het lijden dat eindeloos doorgaat, zonder dat dit nodig is. We kunnen de hemel op aarde bouwen, maar in plaats daarvan maken we steeds weer dezelfde blunder.

Mijn conflict met de wereld is dus een aanvaring met mezelf. De boosheid die ik voel wordt niet gegenereerd door de cabal of anderen, maar door mijzelf. Ik sta aan het roer van die woede. En ik kan dit uitzetten, zodra ik me erbij kan neerleggen dat de wereld niet perfect is. Aanvaarding.

Dat wil niet zeggen dat ik het opeens met deze misdadigers eens moet worden, maar wel dat ik moet erkennen dat ze er zijn. Dankzij die aanvaarding, die mij jaren van werken aan mezelf kostte, ben ik niet meer boos. Ik kan nu rustig toekijken en dit analyseren, als een timmerman die zijn planken op maat zaagt. Het conflict daarover in mijzelf is voorbij.

Dat maakt dat de woede, die mijn drijfveer was om 12 jaar lang artikelen te schrijven, sinds kort verdwenen is. Iedere week worstel ik nu, dankzij dat nieuwe inzicht, met wat ik in ‘s hemelsnaam nog ga beschrijven. Wat overblijft zijn gebeurtenissen die bijdragen aan die nieuwe wereld. Dat meer aandacht geven, versterkt het. Als ik conflicterende artikelen schrijf, omdat dit nu eenmaal mijn gewoonte was, moet het werkelijk uit mijn tenen komen.

Mezelf

Nu twee voorbeelden van conflicten en op welke manier die ons raken.

‘Ik wil dat jij mij niet beledigt, dus ik word boos op jou als je daarmee niet onmiddellijk stopt.’ en ‘Israël wil dat Palestijnen verdwijnen uit Gaza, maar zij willen niet verdreven worden’.

Om met het eerste conflict te beginnen, starten we bij de basis, namelijk onszelf. ‘Ik kies ervoor boos te worden, omdat jij mij beledigt, want jij behandelt me niet met respect.’ Dit is sowieso heel vreemd, maar komt eindeloos veel voor. Kijk maar eens naar de reacties op sociale media als Facebook. De mensen rollen daar vaak over elkaar heen omdat ze het oneens zijn met elkaar en dit niet van elkaar verdragen. Een andere mening roept op tot boosheid. Anders gezegd, mensen vinden dat anderen dezelfde mening als zij moeten hebben.

De een wil de ander overheersen. De ander moet luisteren, terwijl ieder mens gelijke rechten heeft en niemand meer is dan een ander.

Uit het eerste voorbeeld blijkt dat ‘ik’ het moeilijk heb, omdat ‘jij’ mij niet respecteert (althans zo vat ‘ik’ dat op). ‘Jij’ prikkelt een bepaald gevoel bij mij. Het raakt me. Het doet zeer. Vanaf het moment dat ‘ik’ mezelf voldoende kan respecteren, kan een ander die mij niet waardeert (zelfs beledigt) mij niet meer raken. Dan vindt mijn negatieve gevoel geen weerklank meer. Met andere woorden als ik meer zelfrespect zou hebben, zou een ander mij niet kunnen beledigen.

Dus is mijn conflict dat ‘ik’ lijk te hebben met jou, niet meer dan de aanvaring die ‘ik’ met mezelf heb. ‘Ik’ ben verantwoordelijk voor dat gevoel en eveneens de enige die kan zorgen hiervan geen last meer te hebben. Dit is namelijk een besluit dat ‘ik’ moet nemen.

Het helpt mij niet als ‘jij’ stopt met mij te beledigen, want zo lang ‘ik’ mijzelf blijf afkeuren (niet waarderen) zullen deze conflicten zich blijven voordoen. De oplossing ligt dus in de acceptatie van mezelf.

Landen

In relaties tussen landen en dergelijke geldt exact hetzelfde. Hier vertegenwoordigen de landen hun leiders. Om naar Israël te kijken, waarom wil dit land de Palestijnen verdrijven? Waarom willen ze meer land? Het zou kunnen komen uit hebzucht (gasvoorraden) of angst. Dat laatste lijkt het meest logisch. Israël wil waarschijnlijk een zo groot mogelijke landbuffer met de omringende buurlanden. Dan komt dit voort uit angst. Dit gevoel vertalen zij in agressie naar de Palestijnen. Een psycholoog zou het land aanraden in therapie te gaan om af te rekenen met de angst.

Israël, in ieder geval hun leiders, heeft een conflict met zichzelf, dat het verlegt naar de Palestijnen in Gaza.

Helaas zal het niet voldoende blijken te zijn, als Israël zijn probleem oplost. De Palestijnen hebben een vreselijk trauma opgelopen door de gewelddadige behandeling die zij van de Israëlisch hebben gekregen. Ook zij zouden eerst het conflict met zichzelf (trauma) moeten oplossen voordat ze in vrede met Israël verder zouden kunnen leven.

Op deze manier bevinden we ons als mensheid in een cirkel waar we niet uit komen zo lang we ons innerlijke conflict niet oplossen.

Met andere woorden het belangrijkste schoolvak dat nergens onderwezen wordt, is psychologie waarbij ieder kind leert aan zijn of haar innerlijke conflicten te werken. Daarna ligt wereldvrede om de hoek!

Technieken

Je ziet dat als de personen die met elkaar in conflict zijn (slik de hele wereld) afstand kunnen nemen en inzien dat ze in feite met zichzelf overhoop liggen, de ruzie met een ander direct kan ophouden!

Ik heb de afgelopen twintig jaar verschillende technieken verzameld en zo nodig aangepast. Deze gebruik ik om mijn innerlijke conflicten te herkennen en op te lossen en om anderen te leren hetzelfde te doen. Je kunt ze eventueel terugvinden in Trainingsboek Zelfvertrouwen en in een aantal e-boeken.

Je zou het als volgt in vier stappen kunnen doen.

1. Leg een dagboek aan van gebeurtenissen die je op een dag geraakt, geïrriteerd, gehinderd hebben of op een andere manier negatief bij je overkwamen.
   Beschrijf heel kort de gebeurtenis, vang de sfeer in enkele woorden die je troffen. Doe dit 1 a 2 weken lang dagelijks.
2. Na twee weken probeer je een rode draad te ontdekken in die momenten van irritatie, e.d. Bijvoorbeeld door te zien dat een bepaalde gebeurtenis je herhaaldelijk stoorde.
   Deze gebeurtenis is de basis van de volgende techniek.
3. De klopzin werkt verder met de korte omschrijving van punt 2. hiervoor.
4. Pas een of meerdere technieken toe door met deze klopzin aan de slag te gaan.

De basis is het ‘dagboek’. Dit bijhouden moedigt je aan heel bewust naar je gedrag en vooral jouw gevoel te gaan kijken, want als je dit niet doet mis je de reden(en) van je onvrede. Op deze manier kan je al doordrongen raken van gebeurtenissen die je normaliter wegduwt en verdringt, omdat deze onaangenaam zijn. Zij vormen jouw hinderpalen naar vrede.

 

Rob Vellekoop, 30 december 2023