Gastbijdrage van Henk Joosen*
Op een schaal van 1 tot 10 scoort nietsdoen bij mij al gauw een 11. Urenlang languit, niets aan je hoofd, schijt aan de tijd. Rust ontroest. Schrijf dat maar op een tegeltje.
Afgelopen zaterdag leek niets die tijdelijke gelukzaligheid in de weg te staan. Het rijk alleen, geen afspraken, plannen of beloften.
Vroeg in de middag installeerde ik me op de bank. Christje blies wel even, maar schoof toch een chagrijnig metertje op. Voor afstandsbediening en gitaar hoefde ik niet omhoog. Een thermoskan koffie, verse volkorenkoeken en witte chocolade. Op een stapeltje een dikke krant, een bijna uitgelezen boek en een nieuw. Wat wil je nog meer? Zo weinig mogelijk bewegen. Hooguit een keer naar het toilet. Dat kon nog net.
Eerst de krant. Genieten van het rustgevende geritsel. Boeken en bankbiljetten hebben dat ook. Ik vouwde een veilige bijlage open. Een passivist kiest passend nieuws. Geen rampen of moeilijke dingen. Een halfuurtje sport en wat plaatselijke oprispingen verder was ik er klaar mee.
Ik schonk een kop koffie in. Overgangen zijn het lastigst. Een volgende passiviteit moet spontaan ontstaan. Toen ik nog geen doorgewinterde deeltijd luiaard was, deed ik het nog wel eens. Ik ging iets ogenschijnlijk nuttigs doen. Een kleinigheidje tussendoor. Iets constructiefs. Trap er niet in. Daar krijg je spijt van. Gereedschap kwijt, een afgebroken schroef, kortsluiting, met een hamer op je duim slaan. Ik noem maar wat.
Mijn gitaar redde me. Zo gaat dat. Je moet het gewoon laten gebeuren. Ik reikte naar het instrument. Een aanvaardbare inspanning, die abrupt stokte. Ik zag iets in mijn ooghoek. Waarnemingen in ooghoeken mag je nooit onderschatten.
Door de halfgesloten zonwering zag ik een schim. Over het tuinpad op weg naar de voordeur. Zonder nadenken dook ik plat op de bank. Een opgefokt gebonk dreunde in mijn lijf. De controle volledig kwijt. Hulpeloos als tijdens veel van mijn examens. De deurbel die alles zou bederven …
Het enige was een plof op de deurmat. Ongevraagd papier. Ik nam me voor een sticker op mijn brievenbus te plakken. Maar niet nu. Nu niets!
Sterke koffie en een oude gitaar schoven het incident verrassend snel naar de achtergrond. Oud repertoire en nieuwe dingetjes. De tijd speelde geen rol.
Totdat de telefoon ging. Op het scherm zag ik een onweerstaanbare foto. Mijn dochter. Was het mogelijk níet op te nemen!?
‘Hoi pap!’
Het ging over een kast, een aanhangwagen en een oersterke vader. Dochters kunnen dat goed.
‘Tuurlijk,’ zei ik na de voor de hand liggende vraag. ‘Ik heb toch niks te doen.’
Ik stond op en trok de zonwering omhoog.
Henk Joosen
uit: de serie Kort en klein
Ohm namo narai !
Niks, je kunt er niet mee en je kunt er niet zonder .
Soms is niks van hogere waarde dan wel wat.
Hoeveel geld wordt er uitgegeven om niks op de weg te houden?
Om de autowegen file vrij te houden wordt meer uitgegeven dan de totale waarde van ons nationale wagenpark.
Liever niks op de weg !
In geoefende hand kan niks soms een geducht en gevreesd wapen zijn .
Stel je voor;
Als een multimiljardair iets van mij gedaan wil krijgen en hij bied mij 1 miljoen, wat wil hij dan als ik niks wil ? Niks !
Daar kan hij dan niks mee en ik wel .
Daar heb ik dan meer van dan hij .
Niks, daar heb ik zoveel van .
Niks, dat had hij nog nooit eerder gehad .
Dan ben ik met mijn niks handiger dan hij met zijn alles!
Neem nou bijvoorbeeld een glas .
Als dat helemaal van massief glas is dan kan er niks in.
Het is nu juist de lege ruimte die het glas bruikbaar maakt ,.
Neem nu mijn glas bijvoorbeeld, dat is net leeg .
U kunt nu gebruik maken van de hoge waarde van het niks wat er nu in mijn glas zit, dan heb ik het zo weer terug .
Aldus een oude wijze man in de kroeg .
Sri sri Magnitude ~ Tsunami giri Babba
AardbevingsGroninger
Donder en bliksem predikant
Als je met niks tevreden bent, is dat heel wat waard. Dank voor de enorme reactie. Niet niks!