Op ontdekkingsreis (1) Wappieland staat niet op de kaart en kent geen grenzen

Ik nodig iedereen uit me te vergezellen op mijn reis. We gaan op reis, maar weten niet wanneer we er zullen arriveren. Er zijn talrijke routes naar dit paradijs op aarde. Het is net als met waarheid, er zijn er vele. Dit is de beschrijving van het begin van de eerste etappe van NL naar Wappieland.

Iedere reis begint met het vaststellen van een route. Je stelt jezelf een reisdoel en zoekt op een kaart of het internet naar je bestemming. Helaas komt Wappieland op geen enkele kaart voor. Dus dat maakt het lastig. Toch willen veel mensen hier naartoe. Zij voelen een buitengewone drang, een bijzonder verlangen om op reis te gaan naar deze hogere sferen. Diep in hen, in ons, zit het vertrouwen dat we het kunnen vinden. Sommigen reisden al de wereld over hiervoor. Ik ook, maar we vonden het niet.

Tot op zekere dag iets me vertelde dat ik ‘het’ steeds weer meeneem. Dat ‘het’ is namelijk een stukje van mezelf. Voordat ik hierop verder in ga, naar wat ons tegen wil en dank in NL vasthoudt. Dit in plaats van allemaal naar WL op reis te gaan. Ik zal de hand in eigen boezem steken. Al meer dan 10 jaar klaag ik de overheid en dergelijke machtscentra aan. Sinds kort staat me dit echter steeds meer tegen.

Dat komt omdat ik ontdekt heb, dat het aanklagen die instellingen en mensen juist versterkt in hun negativiteit. Hoe meer ik de leiders als slechteriken afschilder, des te groter en angstaanjagender worden zij. Surf eens over Facebook. De ene (aan)klacht na de andere rolt over het scherm. Alles en iedereen wordt aangeklaagd en verder gebeurt er niets. Blijkbaar blijven de boze mensen steken in hun woede en de verdrietige mensen in hun ellende. Natuurlijk proberen zij met hun berichten mensen te waarschuwen, bijvoorbeeld die zich willen laten vaccineren.

Dat blijven hangen in woede of verontwaardiging komt doordat ze midden in een rouwproces zitten. De betrouwbare overheid, de respectabele deskundigen blijken alleen als een illusie te bestaan. De rouwende mensen moeten dus afscheid nemen van hun vertrouwen in een systeem, in de overheid. En dat doet pijn. Heel veel familieleden en vrienden keren zich van ons, de Wappies, af. Zij willen niets meer met ons te maken hebben, want volgens de autoriteiten zijn we gevaarlijk. Daarom verlaten ze ons.

In eerste instantie houden we krampachtig vast. Wij willen hen immers niet verliezen. Evenmin ons geloof in de goede bedoelingen van de overheid willen we niet kwijt. Daarom vechten we tegen onrecht: we kunnen of willen niet accepteren dat we hen en ons geloof in hen verloren hebben.

Pas toen ik dit inzag, begreep ik mijn heftige strijd. En daarna kwam er een heerlijke rust over mij. Dat is de rust en het comfort van acceptatie.
Alleen dan wanneer ik kort even boos of geïrriteerd ben, weet ik dat mijn verzet opspeelt en ik bijna, maar nog niet helemaal los ben van vrienden en vadertje overheid.
Maar gelukkig voel ik nu bijna voortdurend acceptatie.

Ik kan niet meer boos worden op mensen die zich laten vaccineren en ik voel ook geen verdriet meer, ondanks dat ik geen prettig vooruitzicht heb voor hun lot. Maar ik kan niets meer doen, dat moet ik accepteren. Zij hebben bewust hun pas gekozen. Net zoals wij dat ook doen. Dus daarvoor zullen we respect moeten hebben, uit achting voor onze medemens.

Ons pad gaat in de richting van Wappieland. Helaas kunnen wij pas de juiste richting voor de eerste etappe bepalen, nadat we deze situatie hebben geaccepteerd. Dat komt omdat we voor die tijd vastzitten in onze negatieve emoties (boosheid, verdriet, ergernis) en ons in een mist bevinden. Samen met de acceptatie trekt de mist op.

Daarom kan ik nu helder de eerste etappe voor me zien. Ik hoop dat je meegaat. Nederland ga ik verruilen voor Wappieland. De eerste stap heb ik gezet. Mijn rugzak en wandelschoenen staan klaar. Binnenkort ga ik beginnen aan een reis waarvoor geen kaart is getekend. Tot gauw en tot ziens bij de start.

Mocht je nog in de mist zitten, accepteer dus het verlies, maak je vrij, en ga mee op ontdekkingsreis naar het ‘land zonder grenzen’. Ik schrijf je weer over een paar dagen.

Serie

In deze serie artikelen beschrijf ik een denkbeeldige reis naar Wappieland. Voor mij is dat een metafoor voor de lange mars  naar een breder bewustzijn.
Op de Telegramgroep Wappieland nodig ik mensen uit hun positieve berichten hierover met anderen te delen.
Link naar Telegramgroep

 

Rob Vellekoop, 17 juni 2021

 

6 Comments

  1. Ik ben op weg, al weet ik absoluut niet waar naar toe. Het is een uiterst pijnlijk proces Het onweer blijft maar hangen

  2. Een mooi verhaal Rob. Ik ben al met je mee op pad edoch…. respect voor degenen die zich hebben laten prikken kan ik niet opbrengen. Zelfs niet voor mijn moeder, broer en zus. Ik accepteer het. Omdat ik geen andere keuze heb. Maar respect?
    Neen.

  3. Dank je wel Rob voor je wijze woorden. Elke dag opnieuw een uitdaging om in mijn liefde en acceptatie te blijven. Te vertrouwen op het universum…. Alles komt goed. Christina von Dreien helpt mij dit te herinneren. Zo belangrijk dat deze site zal blijven bestaan.dat is onze voeding.En…….geniet vooral van je reis Rob. We blijven je volgen.
    Hartelijke groet van Sophie

  4. Rob. Waarlijk een ruisloze weergave!
    Iedere seconde is ‘ is ‘ in haar gegeven ‘ is ‘ zijn!
    De draagkracht van dat wat tijd is , is gegeven in de duurzaamheid van het voorbijgaan.
    Het continu ononderbroken voorbijgaan is nooit van gisteren , maar vol ledig
    On-ontsloten besloten in de voortdurende tegenwoordigheid van het , immer in onbekendheid gegeven immer aanbrekende ‘ nu ‘.
    TvG =Tegenwoordigheid van geest is all 1 , daar in thuiskomst aanwezig . Al het overige is VG = van gisteren !
    In die zin ontmoet en lees ik je nieuwe verhaal!
    Wil wel 1 of meerdere keren meelopen. Met mijn digital diary , die dan soms de visuele voetsporen , ondertussen , opneemt.
    Sta vanuit deze feitelijkheid van de aanwezigheid in het voortdurende passeren / voorbijgaan , ook eens stil bij je voetbeweging , die het continu neerkomen vanuit continu loslaten , als verplaatsing in de voeten heeft, en jou draagt , verheft , teneinde in het voortdurend zo gegeven voorbijgaan ook steeds aankomst te genieten .
    Mijn werk / schrijven , ontstaat erin en eruit !

    Groet , Robert Verhoeven

  5. Ik ga met je mee Rob! Ik respecteer mensen die zich laten vaccineren, geen probleem. Hun eigen keuze. Ook die van mijn vrouw. Haar keuze. Maar ik heb absoluut geen respect voor mensen in mijn familiekring die 8 jaar lang praten over Wim Hof en wat hij doet in hun leven, maar zich nu toch laten vaccineren om op vakantie te kunnen gaan….. Dat gaat er bij mij niet in! Ben benieuwd wat jij daar van vindt, om nog maar te zwijgen wat Wim Hof er van vindt.

  6. Het is voor mij een gegeven dat mensen zich laten ‘prikken ‘ ook al heb ik gepraat als buurman enz.
    Ja het was een ‘domper” voor mij, nu hou ik er al rekening mee dat ik met onverwachte dingen geconfronteerd wordt.
    1 ding weet ik geen tests geen prikken ongeacht de gevolgen dan maar a sociaal.ja ik heb mn spaarpotje en mn vervoer. Straks als de R in de maand komt verwacht ik lockdown en andere maatregelen! Ik zal zelf mn ‘broek op moeten houden!
    Allen veel zon en inspiratie toegewenst.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.