De zon verwarmt het winterbos, een stroompje gevuld met overtollig regenwater klettert aan mij voorbij. Een enkele vogel zingt me toe. Ik lig op mijn rug in het spaarzame gras langs de oever en volg het water met mijn ogen. Ik heb alles wat mijn hart begeert: vrede, rust en stilte.

Het is net alsof de natuur mij toefluistert waar alles om draait. Het vertelt me dat ons leven niet draait om geld of verre reizen. Het gaat niet om prestaties, diploma’s, vette salarissen, grote huizen, carrières, eerbetoon. Dat zijn versieringen waar je ziel niets aan heeft om verder te komen in zijn kringloop van de eeuwigheid.

Hiervoor zijn geen heldendaden nodig, hoef je niet te doneren naar allerlei noodnummers, niet te demonstreren of het op te nemen tegen de machthebbers.

Reïncarnatie

Vanaf het moment dat onze ziel terugkeert naar de planeet aarde vergeten we waarvoor we hier zijn gekomen. Veel mensen voelen zich daardoor onrustig. Ze beseffen dat ze hier iets komen doen, maar weten niet meer wat. Hun gevoelsleven fluistert hen dingen toe, maar ze kunnen het niet verstaan.

Dat maakt een mens uiterst onrustig. Er is immers zoveel afleiding. De hele dag bestoken media ons met rommel, in de zin dat we er niets mee opschieten. We komen hierdoor niet dichter bij de onrust waar veel mensen mee worstelen. Al die digitale worsten die we onszelf voorhouden, belemmeren juist het zicht op onze kern. Of al die zorgen die ons eindeloos bezighouden (zeg maar) gevangen.

Doel

We incarneren namelijk talloze keren terug naar dat mensenlichaam om te leren, zodat we in onze evolutie verder komen.

Alles komt neer op het leren liefhebben van je medemens en jezelf, onvoorwaardelijk. Bij iedere poging daartoe kom je jezelf tegen en leer je jezelf weer een stukje beter kennen. Om lief te hebben moet je zaken en mensen om je heen accepteren.

Dat is het doel van je reis over deze aarde: met jezelf in harmonie komen, door je medemens (en jezelf) onvoorwaardelijk lief te hebben.

Zelfs vervelende gebeurtenissen zoals de covidcrisis of welke andere crisis doen er niet veel toe. Het kan uitermate vervelend zijn voor de betrokkenen of juist aangenaam voor diegenen die ervan profiteren. Maar dat zijn amper rimpelingen in de vijver van de eeuwigheid.

​Perspectief

Bezien vanuit dit perspectief is de mensheid niet veel meer dan een volk drukke mieren die allerlei zaken hun hol inslepen. Wat maken we ons druk om niemendalletjes.

Wat overdrijven we, wat blazen we gebeurtenissen op tot ongelofelijke proporties zolang we denken dat dit leven eindig is en er daarna niets meer van je als mens overblijft.

Dan is het begrijpelijk dat we iedere (aankoop)prikkel willen bevredigen, bang als we zijn over tien minuten niet meer in leven te zijn en onze ‘to do list’ niet hebben kunnen afmaken. Die angst niet genoeg beleefd te hebben maakt van ons neurotische wezens, kwetsbaar voor bangmakerij.

Relativeren

Daar aan dat stroompje wordt alles om mee heen teruggebracht tot zijn ware kern. En van het meeste blijft niet veel over. Het is slechts lucht, afleiding, een excuus om niet met mezelf aan de slag te gaan en niet mijn medemens onvoorwaardelijk te leren lief hebben.

Met de stroom verdwijnt ook even mijn eigen onrust. Ik laat het meevoeren. Even heeft het geen enkele waarde meer voor me. Precies zoals het straks geen waarde voor me heeft, als ik van stoffelijk naar onstoffelijk overga.

Het geluid stelt me gerust, het vertelt me dat alles goed is. Rustig aan. Even zit ik daar een eeuwigheid. Alles om me heen verdwijnt en alleen het stroompje blijft over.

 

Rob Vellekoop, 12 maart 2022