Al meer dan tien jaar lang doe ik verslag van de strijd om de macht tussen geheime machtigen of openlijke machthebbers met de rest van de wereld. Steeds had ik het gevoel dat er iets ontbrak. Vaak dacht ik dat ik achter de feiten aanliep en dat klopt ook.
Macht
Elf jaar DLM Plus staat bol van de machtsstrijd die ik op een enigszins verhulde manier aanklaag. Ik miste echter steeds een component, dit was niet meer dan een vaag vermoeden, een zweem van …Via het afschuwelijke misbruik van de macht die uitkeringsgerechtigden vernederden als ze een beroep deden op de overheid (zie delangemars.nl in 2012, en 13, 14) tot aan de absurditeit van de ideeën van het WEF nu. Iedere keer presenteer ik de macht als iets kwalijks. Maar waarom toch?
Mijn gedachte was dat deze machtsmisbruikers, die zich democraten noemen, velen in het ongeluk storten. Ze benadelen miljoenen op financieel gebied, maar doen hen ook tekort door een plaatje voor te spiegelen van een werkelijkheid die niet klopt (zie Icke). En met hun al maar toenemende regelzucht komen ze nu zelfs je huis- en slaapkamer binnen. Ze kruipen zelfs onder je huid (angst).
En daar schuurt het. Ik ben en was er toen ook al achter, dat niemand jou gelukkig kan maken, dus evenmin ongelukkig. Zelfs als je Rutte heet en mensen twee jaar lang gijzelt vanwege een vermeend dodelijk virus. Desondanks bleef ik de politieke leiders aanklagen. Ze maken immers misbruik van het vertrouwen dat ze van de bevolking krijgen.
Klopt het, dat je alleen jezelf gelukkig kunt maken? Betekent dit dan dat je politieke leiders niet verantwoordelijk mag stellen voor jouw ongeluk? Dat wil zeggen, voor jouw gevoel van ongeluk?
Ja, dat klopt, en ik heb daarvoor een hele eenvoudige verklaring.
Op alles wat je als mens overkomt reageer je op een bepaalde manier. Je reageert afwijzend of aanvaardend. Met andere woorden voor jouw gevoel van geluk of tevredenheid ben je zelf verantwoordelijk, dit heb je zelf niet alleen in de hand. Jij bent degene die bepaalt of jij gelukkig bent.
Verantwoordelijkheid
De leiders en machtigen blijven natuurlijk wel verantwoordelijk voor hun (wan)daden, maar kunnen niet aansprakelijk zijn voor de gevoelens die zij bij mensen oproepen. dat is de crux van het verhaal. Jouw gevoel, dat is van jou en dat bepaal jezelf.
En nu wordt het pas echt leuk, want dit heeft nogal wat consequenties.
Of we het nu hebben over relaties tussen partners of machthebbers dan zijn daar eigenlijk qua gevoelssfeer geen verschillen tussen. Dat betekent dat als Rutte boos wordt op Poetin omdat deze Oekraïne binnenvalt, deze boosheid Rutte’s probleem is. Het is zijn emotie die hij uit. Voor dat gevoel is hij verantwoordelijk, niet Poetin. Deze laatste kan echter wel op de invasie van zijn buurland aangesproken worden.
Gevoel of emotie
Nu gaan we de zaak omdraaien. Wat kan iemand doen zodat hij of zij niet meer boos wordt op de partner wanneer deze iets onaardigs zegt of doet? Wat kan Biden eraan doen om niet boos te worden en met geweld te reageren?
Anders gezegd als we onze negatieve emoties niet meer zouden hebben vervalt de noodzaak om geweld te gebruiken. Ik hoor al iemand zeggen dat psychopaten geweld kunnen inzetten zonder enig spoor van empathie (inlevingsvermogen) te vertonen. Dat klopt, denk ik, maar dan kunnen hun acties nog steeds zijn ingegeven door negatieve emoties.
Dit is volgens mij de kern van de nieuwe mens. De mens die vrede heeft gevonden in zichzelf en daardoor ook met zijn medemens. Deze persoon zal niet meer met een negatieve emotie reageren als zijn medemens iets doet wat hem of haar niet bevalt. De kans dat mensen dan vreedzaam met elkaar zullen samenleven is ineens veel groter.
Dat is het begin van de nieuwe wereld waar vrede heerst, in plaats van de ontspoorde ultrarijken, die met mensen omgaan alsof het pionnen zijn in een spelletje mens-erger-je-niet.
Natiestaat
Ik geloof dus niet in de theorie van Thierry Baudet over de natiestaat, die we moeten terugkrijgen om als samenleving te kunnen floreren. Ik ben het wel met hem eens dat de globalisten de mensheid geen goed doen. Nee, als de mensheid een nieuwe richting in wil slaan, dan moeten we leren vrede met onszelf te sluiten en daarna met onze buren over de hele wereld.
Dan vervalt ook de behoefte aan naties die tegenover elkaar staan en uit wantrouwen legers nodig hebben. Laten we allemaal terug gaan naar school, naar de echte school die ons leert verder te gaan dan onze puberfase waar we als volwassenen allemaal nog in zitten, zolang we met een negatieve emotie reageren wanneer er iets gebeurt dat ons niet aanstaat of waarmee we het niet eens zijn. Zoals kleine kinderen en pubers zich gedragen.
Mensen die vreedzaam zijn in de kern hebben geen naties nodig, laat staan legers. Zij kunnen dan hun eigen leiders zijn.
Rob Vellekoop, 7 januari 2023
Baudet kan niet alles weten en ook hij heeft nog een weg te gaan. Ik heb absoluut niets met politiek maar ben toch lid geworden van het FvD. Dat ben ik Gideon van Meijeren verplicht. Nog niet zo lang geleden kwam ik er achter wat een land (een “natie-staat”) is. Landsgrenzen vormen het operatiegebied van een afdeling van de bank en méér niet. Want Deutsche Bank, de Nederlandse Bank, Union des Banques Suisses….enzovoort. Nu had ik altijd al het gevoel dat landsgrenzen grote onzin zijn maar mij bekroop toen ook het vermoeden dat al die landen proeftuinen zijn waaruit de financiële maffia het voor hen meest gunstige graai-klimaat kan destilleren. Maar dat laatste is natuurlijk gissen. Feit is dat de ogen van de financiële maffia al een tijdje op China zijn gericht en we zien overduidelijk dat het “nieuwe normaal” van de landverrader Mark Rutte en zijn Schwabinet het afschuwelijke Chinese systeem genadeloos aan de Nederlandse samenleving oplegt. En dan ook nog eens met digitaal (programmeerbaar!) geld. Het is nog niet zo lang geleden dat je op het boerenland grote reclameborden zag staan. Het was voor het CDA of voor de VVD. In noord-oost Groningen ben ik vaker in woningen geweest waar de entree volgeplakt was met afbeeldingen van de koninklijke familie. Het gehuichel, het tegen elkaar op-deugen…men wordt niet bedrogen, men bedriegt zichzelf. En waar bemoei ik me eigenlijk mee? Ik zit hier op het Hongaarse platteland. Hier is niets en hier valt niets te halen. Ik ben hier opgegaan in een subcultuur waaronder ik ook mijn politieke vrienden gevonden heb. Mijn eigen geschrijf komt me steeds onzinniger voor: een samenleving is veel beter in staat met een ramp om te gaan dan er één te voorkomen.