Vredesles met het leven als onderwijzer (Oorlog of vrede is een keuze Deel 2.)

foto 123rf

Ondanks alle oorlogen die zich voltrekken op aarde, kunnen we door iedere dag iets aan vrede te doen, toekomstige oorlogen voorkomen. Daarvoor hoeven we niet te demonstreren of op vreedzame politieke partijen te stemmen (die er trouwens niet meer zijn). We hoeven evenmin marsen tegen kernwapens te lopen. De oplossing is veel eenvoudiger en daarom is het ook zo bijzonder dat het nog niet in de praktijk wordt toegepast. We moeten vredesles volgen met het leven als onderwijzer.

De oude healer zei tegen de ziel:

Het is niet je rug die pijn doet,
maar de last die je draagt.
Het zijn niet je ogen die pijn doen,
maar het onrecht dat je ziet.
Het is niet je hoofd dat pijn doet,
maar je gedachten die je pijn doen.
Het is niet je keel,
maar dat wat je niet durft vertellen.
Het is niet je buik,
maar je ziel die niet kan verteren wat er rond jou gebeurt.
Het is niet je lever die pijn doet,
maar de boosheid vanbinnen.
Het is niet je hart dat pijn doet,
maar de liefde.
Het verlangen naar liefde, de liefde die je wil delen, …
En het is liefde zelf,
wat al deze pijn kan genezen.
Het meest krachtige medicijn!!!

Auteur: onbekend

Bronnen van onvrede

Het klinkt als een cliché, maar kijk eerst naar de dingen die je irriteren of storen, dat zijn namelijk de bronnen van jouw onvrede. Dit is de oorlog die je voert met jezelf, met de omstandigheden of met boodschappers van slecht nieuws. Laten we de aanstichters van deze oorlog eens een voor een bekijken.
Over deze irritaties wil ik nog wel kwijt dat mensen deze niet allemaal even bewust ervaren. Dat maakt het soms lastig. Het kan voorkomen dat je helemaal niet door hebt wat de reden van je plotselinge boosheid of ergernis is. Het aardige is echter dat door meer bewust met jouw irritaties om te gaan, jou de onbewuste op zekere dag gaan opvallen.

Oorlog met jezelf

Je hebt onvrede wanneer je bijvoorbeeld boos bent op jezelf omdat je de hele zondag naar de Tour de France hebt gekeken terwijl je het tuinhekje had willen schilderen. Ik geef toe dit is een vrij milde vorm van onvrede. Dat is die echter niet wanneer je je dit al tien jaar voorneemt en je er maar niet toe komt om iets aan dat hek te doen. Je zal zien dat jaar na jaar het hek verder afbladdert en jij wanhopiger zo niet kwader wordt vanwege deze passiviteit. In jaar tien barst de bom en je wordt zo kwaad dat je je partner de huid vol scheldt en dagenlang op voet van, jawel ‘oorlog’ met elkaar moet leven. Je hebt jouw boosheid over je eigen passiviteit gelegd bij je partner, die net voordat je de Tour wou gaan zien weer over dat hekje begon.

Op deze manier wemelt het dagelijks van de irritaties die we uit onmacht om ons zelf aan te pakken, bij iemand leggen die toevallig in de buurt langs komt. Toch kunnen we die irritatie wel degelijk oplossen zonder anderen daarmee lastig te vallen. Een eerste techniek is je bewust worden van de manier waarop jij met je boosheid omgaat. Je gaat dan jezelf op de vingers tikken en je gaat jezelf erop aanpakken, daarmee voorkom je dus oorlogen met anderen en krijg je als bonus op zekere dag je tuinhek geverfd en vrede met jezelf.

Oorlog met de omstandigheden

Wanneer we boos zijn op de buurman die herrie maakt, of op de aanhoudende regenval waardoor we steeds nat op ons werk aankomen, dan irriteren we ons aan de omstandigheden.Vaak leggen we de reden voor ons slechte humeur dan bij die omstandigheid. Je vindt dat dit direct de oorzaak ervan is omdat je er niets aan veranderen. Het ligt buiten ons. Dit zou een reden kunnen zijn voor acceptatie, dat wil zeggen je neerleggen bij de situatie en geen irritatie of kwaadheid meer voelen. Dat is het meestal niet. Die omstandigheid kan de aanleiding zijn tot oorlog met jezelf (zie vorige), met de buurman of met iemand die je ‘s morgens op weg naar je werk passeert terwijl het regent. Deze persoon groet jou nooit terug en daar heb je de balen van. Chagrijnig kom je dan ook meestal op je werk aan. Je voert dus oorlog met de situatie, door er boos over te zijn. Je hebt er onvrede mee en zolang je een situatie niet aanvaardt blijft het je irriteren.

Oorlog met de boodschappers

Je kunt ook op voet van oorlog leven met boodschappers van slecht nieuws. Je bent bijvoorbeeld boos op de politie-agent die jou een boete geeft. Een ander wat minder voor de hand liggend voorbeeld, maar niet minder waar, je partner wijst je erop dat je al tien jaar belooft het tuinhek te schilderen en dit nog steeds niet hebt gedaan. Wedden dat je eerder boos wordt op je partner dan op jezelf?  Je ziet een oorlog met boodschappers ligt erg snel voor de hand. Ook hier helpt het je ervan bewust te zijn op welke manier je omgaat met een negatieve boodschap.

Vredesles

Ieder mens loopt iedere dag stage, hij of zij leert de eigen onvrede kennen en allerlei vormen. Hiervoor heb ik de drie hoofdcategorieën genoemd. Dus oorlog met jezelf, omstandigheden en met de boodschappers. Iedere negatieve emotie, dus boosheid, verdriet, wantrouwen, angst is een teken dat er sprake is van onvrede of oorlog. Op kleine schaal voeren we dagelijks oorlog met onszelf en betrekken anderen bij onze veldslagen. Door ons er meer bewust van te worden kunnen we heel veel oorlogen voorkomen of stoppen. Daardoor kunnen we de vredespijp met onszelf gaan roken.

Als we dit nu vertalen naar de leiders van onze wereld, dan zie je direct dat zij net zo stuntelen met hun emoties als degenen die zij leiden. Het gevolg is echter dat zij net als wij hun frustraties vaak leggen bij het buurland of bij de boodschapper uit land X. Die situaties zijn dan direct levensgevaarlijk. Denk aan het grote kind Trump en zijn tere kinderzieltje, die o zo snel op zijn teentjes is getrapt, maar wel enorme schoppen kan uitdelen met zijn legers die jaarlijks 700 miljard euro te besteden hebben.

Eigenlijk is geen enkele leider goed opgeleid voor zijn functie en verantwoordelijkheden. Hij moet eerst het staatsexamen VREDE afleggen, dat wil zeggen in staat zijn in vrede met zichzelf te leven voordat hij kan worden losgelaten in de arena van de politiek.

 

Rob Vellekoop, 21 juli 2019

 

2 Comments

  1. Wel anoniem geef ik aan waar mijn inziens het schort in deze maatschappij, hoe kan in vredesnaam kinderen het hun eigen beleid in opvoeding bepalen! ?
    We moeten terug en decentraliseren!

  2. dat op dit artikel tot op heden nog geen enkele reactie
    is vernomen of vertoond
    spreekt zeer tot de verbeelding
    van menige twijfelaar
    die ons land rijk is
    men komt namelijk al snel in de categorie zeden-
    en moraal-prekerij
    en daar zijn de Nederlanders nu eenmaal allergisch voor

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.