Bijdrage van Henk Joosen*
Ik schud ze moeiteloos uit mijn mouw. Smoezen om die emmer sop niet te hoeven pakken. Hoe smekend, stoffig en vuil hij me ook aankijkt. Ik zou me moeten schamen, maar soms heb ik lak aan mijn auto.
Gebrek aan tijd is excuus nummer één. Niet erg slim, zo’n uitvlucht. Naast het voor de hand liggende nadeel dat je auto er niet van gaat blinken, moet je voor de geloofwaardigheid ook nog iets nuttigs gaan doen. Een dubbele nederlaag als je het zo beschouwt. Voorlopig advies; ga voor gepaste eerlijkheid. Maar pas op voor valkuilen.
Intern onderzoek heeft onlangs tot een opzienbarend inzicht geleid. Gebrek aan belangstelling is de voornaamste oorzaak voor klusontwijkend gedrag. Vrij vertaald; je hebt er geen zin in. Niks nieuws eigenlijk. Maar daar is wel meteen al die valkuil. Hang dat vooral niet aan de grote klok! Dat heeft nog nooit iets opgeleverd. Al in de vorige eeuw galmden alle opvoeders in koor: ‘Dan máák je maar zin!’
Smoezengedoe en openheid, daar moet je het dus niet van hebben. Uitstel van executie is het schamele resultaat. Nu zijn er natuurlijk wel manieren om je doel te bereiken met beduidend minder inspanning. Denk aan de magische draaiborstels van de wasstraat. Of de wasplek met muntjes, slangenborstels en dito sproeiers. Maar daarvoor moet je de deur uit. En met een beetje pech sta je toch weer met net iets te veel andere luiaards bij het benzinestation op je beurt te wachten.
Het waren die malende gedachten die mijn zaterdagochtend grondig verstierden. Maar toen gebeurde het. Een geschenk uit de hemel op een goudomrand dienblad. Mijn vriendin zwaaide de kamerdeur open, liep naar het raam en zong: ‘Weet je wáár ik zin in heb?’
Het gevaar bestaat dat dat heel wat anders is dan wat op jouw verlanglijstje staat. Toch kan ik adviseren in zulke gevallen erg geïnteresseerd te reageren. Tenzij je bovenmatige belangstelling hebt voor het graven van je eigen graf. Dus ik antwoordde: ‘Nee, vertel!’
‘De auto wassen,’ riep ze, ‘want die zíet er niet uit!’
Ga daar nooit tegen in. Wel zou je nog voorzichtigjes kunnen opperen mee te willen helpen. Gewoon voor de vorm. In mijn geval werd dat even onverwacht als dankbaar aanvaard, zodat we een halfuurtje later met een uitgerolde slang en een emmer sop bij de patiënt stonden.
Van dichtbij viel het pas echt op. Het Saharazand smoorde de glans van de knalrode bejaarde. Tel daar de duivenpoep van ongelikte beren bij op – als u me toestaat twee diersoorten in een adem te schofferen – en je bent verrassend genoeg optimaal gemotiveerd om de strijd aan te gaan.
Dat gevecht werd glansrijk gewonnen. Auto en ego schitterden weer als vanouds. Toch zeker drie dagen.
Henk Joosen, 10 oktober 2019
Uit: Kort en Klein
Geef als eerste een reactie