“Ik ga me laten vaccineren, pappa.”, zegt mijn zoon.
Een donderwolk pakt zich samen boven mijn hoofd.
Schrik slaat mij om het hart.
“Je bent toch wel goed bij je hoofd?”, bliksem ik terug.De sfeer in de woonkamer krijgt een elektrische schok.
“Wil je nu al dood?”, vraag ik hard.
“Nee, pappa.”, antwoordt hij vriendelijk, “Ik wil de vrijheid om te kunnen reizen.”
“Maar je weet toch dat het experimentele rotzooi is die de schoften je inspuiten?”, bulder ik geëmotioneerd.“Nee, dat weet ik niet, maar wel dat ik mijn vrijheid krijg.”
“Sinds wanneer vertrouw jij de junta van Rutte?”
“Heb je mijn artikelen niet gelezen over de bijwerkingen?”
“Laat me je de tien tegenargumenten van artsen even voorlezen.”
Mijn zoon doorstaat de eerste tsunami van mijn boosheid met glans.
Koortsachtig pijnig ik mijn hersenen. Hoe praat ik hem deze zelfmoord uit zijn hoofd?”“Kijk maar naar Engeland, daar is het allemaal beter sinds de injecties.”
“Volgens het NOS Journaal zeker?”, roep ik schamper.
Mijn boosheid begint om te slaan in angst.
“Ik ben er steeds van uitgegaan, dat jij heel oud zou worden.”
“Als ik eerder ga, dan is het mijn tijd.”, antwoordt hij uiterlijk onbewogen.Deze opmerking geeft me moed. Ik zie een ingang.
Zijn koppigheid doet niet onder voor die van mij.
“Zeker,”, zeg ik zacht, “maar jij bepaalt de kwaliteit van jouw leven.”
“Mensen met de injectie krijgen meestal de gevolgen na 1 jaar.”
“Denk aan allerlei auto-immuunziektes. Niet volgens mij, maar volgens bezorgde artsen.”“Ik zou graag willen dat je gezond blijft!”
“Wij hebben sterke genen, wij zijn het gezonde deel van de familie.”
Hij zegt dit opgewekt, enthousiast bijna en vooral optimistisch.Ik zucht. Hoe kan ik hem tegenhouden?
“Stel het uit.” suggereer ik. “Je hebt nog alle tijd.”
“Kijk wat het gaat doen met al die gevaccineerden.”
“Neem daarna een beslissing.” “Er is nog niets verplicht.”
“Het testen van die troep kost normaal 5 tot 10 jaar.””Wacht af.”
Ik zeg het bijna smekend.Wanneer hij vertrekt, zie ik een magere opgewekte jongen, die zacht glimlachend afscheid van mij neemt.
Het breekt mijn hart.
Een ding heb ik hem nog niet gezegd.
Daarom doe ik dat nu, met dit schrijfsel.Ik hou van je! Leef gezond door en loop straks achter mijn kist, in plaats van ik achter de jouwe.
Doorzie de leugens van de Junta.
Zij kennen alleen maar haat naar hun medemens.
Jij weet wat Liefde is!
Laat je niet vergiftigen.
Vertrouw op je lichaam en je immuunsysteem.
En de toekomst zal je toelachen, ook zonder de quasi vrijheid die het regime je belooft!Je vader
💞💞💞
Die vader verwoord het goed en spreekt zijn diepste zorgen uit aan zijn zoon die gevangen zit in het misdaad junta regieme den haag, omt, rivm, wef, bbb, nwo, ywonbybh..
Het schijnt dat niemand durft te reageren Rob. Ik heb zo’n zelfde gesprek ook gevoerd met mijn dochter, gelukkig pakte dit goed uit -tot op heden- Maar in her verleden dacht ik het ook goed verteld te hebben maar toen vertelde de dokter dat het beter was voor de vakantie in Afrika en had pa het nakijken. Dit zijn echter zaken waar ELK gezin, elke vader en moeder mee te maken krijgt. Moedig om het zo te delen, ik voel met je mee.
Gecondoleerd! Sorry wat moet ik anders zeggen….
Heftig en herkenbaar.
Zo moeilijk ,gevoel van onmacht ,angst,frustratie.
Het is niet zomaar iets als een griepprik ( waar ik ook niet voor ben) maar onduidelijk ,onbetrouwbaar ,onherkeerbaar goedje en een experiment op de gehele samenleving.
Jongeren worden (net als iedereen) onderdruk gezet en met valse voorwendselen (om te kunnen reizen of feesten) gepuched om het vaccin te nemen waardoor gezond verstand en goed onderbouwde informatie over het gevaar en onwaarheden over het vaccin niet gehoord worden ( massa hypnose, angst ,groepsdruk(om buiten de groep te vallen ),niet willen of kunnen zien,.
Alle leugens , onjuiste en onrealistische redenen betreft informatie door mainstream media,politici,vanuit omgeving ,en scholen.
Ja Mo, helemaal mee eens, het is triest.
Mijn zuster belt mij om nogmaals mijn argumenten tegen het geprikt worden met vergif te horen, is het met mij eens maar zegt zich dan toch maar te laten ‘vaccineren’ want ze wil gen WAPPIE worden genoemd!
Regelmatig kom ik langs een priklocatie. Iedere keer word ik er verdrietig van als ik zie hoeveel auto’s er op het parkeerterrein staan. Ook als mensen mij vertellen dat ze geprikt zijn word ik erdoor geraakt. Maar het allerergste is als je kind(eren) aangeven dat ze een prik gaan halen. Dit raakt je in het diepst van je hart. Inmiddels heb ik e.e.a. gelezen over hoe het brein werkt en hoe de mensen beïnvloed worden, maar het blijft onbegrijpelijk. Ik zou zo gelukkig zijn als iemand de oplossing heeft hoe je een persoon op zijn minst kan laten nadenken en verder onderzoek kan laten doen. Veel sterkte Rob, je verhaal is heel herkenbaar.
Zoon: ““Wij hebben sterke genen, wij zijn het gezonde deel van de familie.”
Hij zegt dit opgewekt, enthousiast bijna en vooral optimistisch.”
O? Waarom heb je dan een vaccinatie nodig?
Pa zegt het immers ook: “Vertrouw op je lichaam en je immuunsysteem.”
Waarom vertrouwen op wat anderen roepen en niet op je eigen weten?